شعر و عرفان

عمر رفته

هر    دم   از   عمر   می رود    نفسی           چون    نگه   می کنم   نماند  بسی

ای  که  پنجاه   رفت   و   در   خوابی         مگر      این     پنج     روزه   درﯾابی

خجل آن کس که رفت و کار نساخت       کوس   رحلت    زدند   و بار     نساخت

خواب    نوشین     بامداد        رحیل         باز    دارد    پیاده    را     ز     سبیل

هر   که   آمد    عمارتی   نو  ساخت         رفت  و   منزل  به  دیگری    پرداخت

نیک   و  بد  چون    همی  بباید مُرد        خُنُک  آن  کس  که  گوی    نیکی   بُرد

برگ   عیشی به گور خویش فرست        کس  نیارد  ز    پس، تو   پیش   فرست

                                                       بوستان سعدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: